Dworce i sufity

żargonem psychologicznym o szukaniu aksjomatów

nie ufam emocjom
adekwatność straciły lata zranień temu

nie ufam nastrojom
które rozstrojony organizm wybiera na loterii

nie ufam wewnętrznym przekonaniom

dychotomicznie rozdzielającym czarne od białego

nie ufam sercu
które wymaga nieludzkiej doskonałości

nie ufam intuicji
krążącej po błędnym kole iluzji

nie ufam myślom
ciągom skojarzeń pełnym błędów poznawczych

nie ufam wspomnieniom
modyfikowanym stale dla ochrony ego

nie ufam planom na jutro
w swej labilności nie przewidzę następnej godziny

nie ufam pragnieniom
nieosiągalnym i przeczącym sobie nawzajem

nie ufam opiniom
relatywnym w siedem choler

nie ufam decyzjom
bo zawsze można je zmienić

nie ufam miłości
oślepieni nią popełniają głupoty

nie ufam logice
nie ma jednej uniwersalnej

nie ufam sztuce
najbardziej niestabilnemu ze wszystkich fachów

ale wiem, że
dobija mnie ten prozaiczny nihilizm
nie mogę się z niego wyplątać

ufam bólowi

jest dla mnie zawsze i niezmiennie
niechciany, więc

nie ufam ludziom

przez ich potencjał do wbijania noży
nie ma mnie